Vanaf 16 mei 2009 zal ik iedere zaterdag een gedicht van Sacha Landkroon plaatsen.
Sacha is onze zoon en maakt al langere tijd gedichten
Dit is het gedicht #360 (Titel vergeten)
Het is ditmaal een gedicht wat mij zelf zeer heeft gegrepen, het gaat over Sacha's Oma en dus mijn moeder, die helaas dementerend is geworden in de afgelopen jaren.
Het ''nieuwe-andere'' leven word, mijns inziens, door Sacha zeer volwassen belicht en beschreven. Leest het met respect!!!
Of is dit kijken
naar andermans woning?
Mevrouw Spakenburg
heeft zojuist verschoning
gevraagd.
Ze heeft geen tijd
voor die feesten
laat staan voor
onthouden wat
als ontbijt werd
gegeten. Ze rent
tussen lakens zusters
omver want als de bel
gaat is het hijgen.
Het sneeuwt abrupt.
Ze durft tussen de vlokken
te turen. Wat schuilt
onder wit staat stil, maar
door de dwarrels klinkt het
nader zodat het lijkt of alles
omhoog wordt gezongen.
Ze schraapt al maanden
het zout van de muren
staart naar de plaatjes
om iemand te kennen
verwonderd begluurt ze
de deur van de buurvrouw
zou er iemand zijn
die droomt van ons
In de krant staat er niets
en als ze de zuster vraagt of
bekenden komen vandaag
ontvangt ze glazig gestaar.
Er zitten spinnen in
de bomen sluiten steeds
de verte af naar gister.
ze denken aan me
heus, alleen ik weet
niet precies wie
nog wel een stem die uit
mijn buik begint te praten
ik heb een kindeke
gekregen en tussen
flatgebouwen vloeien
engelstemmen
ze zingen over iets
Fijn dat Sacha het zo mooi beschrijven kan. Ook mijn moeder leed de laatste jaren van haar leven aan Altzheimer. Het verdriet van de herkenning.
BeantwoordenVerwijderenDit heeft ie prachtig verwoord....gelukkig heb ik het niet mee gemaakt met mijn ouders..
BeantwoordenVerwijderen