De firma Heiploeg kreeg hier kennis van en besloot Sacha Landkroon ( net als zijn vader , de fotograaf, Henk Landkroon) te eren. Het gedicht werd door de direktie als zeer passend, fraai, mooi en stijlvol gekwalificeerd.
De ''Handschoenen foto'' waar alles mee begonnen is, werd door Heiploeg in hun kunst collectie in tweevoud opgenomen, en hangt derhalve van af nu in de Waddenzee zaal waar de conferenties en directie vergaderingen plaats vinden, en in de kamer van de vestiging (plant) manager. Het gedicht ''De Schepping'' is megagroot afgedrukt op canvas met een achtergrond die we terugvinden op de achterzijde van de Heiploeg vrachtwagens (er moest speciale toestemming voor verleend worden ivm de foto rechten).
Het hele mega grote Scheppings project, heeft een prominente plaats gekregen in de ontvangst hal van de Heiploeg vestiging in Zoutkamp. Het is op een manier gesitueerd dat iedereen die bij Heiploeg komt ''NIET OM HET GEDICHT HEEN KAN''
Sacha werd verzekerd dat het gedicht, wat op deze manier uitgebeeld een vermogen moet kosten, zal blijven hangen tot dat Heiploeg er mee stopt, en daar lijkt het absoluut NIET op.
Als klap op de vuurpijl zijn onderop het canvas Sacha Landkroon's naam, titel en reden van het gedicht vermeld.
Niet elke dichter kan, volgens hen, zeggen twee Master (MA) titels te mogen voeren en huisdichter van de Rijks Universiteit Groningen te zijn geweest!!
Als volgt het gedicht ''De Schepping'' en ''De Handschoenen'' foto.
De Schepping
Stoom waait je mond in. Seizoenen verspoelen
wassen aanslag op de oevers mee. Dat Waddenwater
en alles wat hij zag er altijd al was, zich onbespied
gewaand lag te bewegen tegen de dijken niet slechts
om te worden vastgelegd maar om te leven en voort
te gaan. Dat vanuit de zee planten rezen, bladloos
bij aanvang en later hun zaad op de oevers loosden
dat koeienlijven lijken te schitteren in de mist
beesten zich niet langer tegen regenvrees verzetten
wetend dat onder eindeloos repeterende luchten
vandaag alsook morgen wolken voorbij komen drijven.
Dat spinnen de draad kwijtraken zij in eindeloze
weidsheid zeeën vol beelden zien, ze hun webben
voorbij bijen hebben weten te weven en dat ganzen
de greppels links lieten liggen dit jaar. Dat ze over
de schaduw van de maan zijn gegaan heen en terug
naar Scandinavië en slechts een handvol korenaren
hebben laten staan. Dat stormwind bitterder smaakt
in de winter en we de veerboot gewoon buitengaats
lieten gaan. Dat er vis is en zontoeristen, netvlechters
fietsfetisjisten, zij die garnalen van Heiploeg proeven.
Krabbenzoekers, otterspotters en zotten die pieren
acrobatische toeren laten doen in de hoop joekels
aan haakjes te slaan. Er is een grote man die bliksem
maakt in bossen, mieren schiet en ossen groter doet
lijken in modder. Laat poeltjes kweekvijvers zijn voor
kikkers en kevers, laat het zout van de zee en de hand
van je lief als een vlaag door je haar gaan. Paling danst
in netten. Dat er helmgras was en kwelders. Seizoenen
verspoelen; de man met zijn toestel blijft aangedaan staan.
 |
| Foto Geert van Duinen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten