Huisgenoten

Vanmiddag wilde ik Karel ten Haaf iets brengen, omdat ik niet wist hoe en waar Karel precies woont zou ik het even afgeven. Op mijn herhaald ''deurtje bellen'' werd niet opengedaan. Achter de deur hoorde ik echter toch een duidelijk gestommel, wat mij deed besluiten door de brievenbus te kijken. Er bleek een vrouwspersoon, met een enorme bos krullen, bezig de brievenbus te legen. Ik vroeg dus vriendelijk door de spleet of ik even iets mocht vragen, het werd beantwoord met een gemompel, waarvan ik dacht dat het positief was. De deur ging echter niet open, goede raad was duur, ik vroeg dus nogmaals door de kier van de bus haar aandacht en zei ditmaal, dat ik iets af te geven had voor Karel ten Haaf. O, hoorde ik haar zeggen. Plotseling ging de deur toch open, om het geen ik af wilde geven aan te nemen. Maar voordat ik het af gaf werd mij nog iets verteld. ''Ik deed de deur niet open, want ik dacht dat je een euro voor het slaaphuis kwam vragen''!!. Nou Vraag Ik Jullie!!!!!
Ten eerste stonden wij niet op voet van tutoyeren, ten tweede zou ik haar nooit om een euro vragen, ten derde ...........ach laat ook maar!!
Karel, ik hoop dat je het leuk vond.
Een euro, slaaphuis, daar ben ik nou 56 jaar voor geworden!!!